Wszczęcie postępowania egzekucyjnego przez komornika musi być poprzedzone zawiadomieniem dłużnika, z jakiego tytułu jest dokonywane zajęcie, na czyją rzecz oraz kwoty, której dotyczy postępowanie. Obowiązek wskazania sposobu prowadzenia egzekucji spoczywa na wierzycielu, a najczęściej wybieranym sposobem jest zajęcie wynagrodzenia pracowniczego. Należy wskazać, że sposób ten może znaleźć zastosowanie tylko wobec dłużników pozostających w stosunku pracownicznym. Do jakiej wysokości komornik może zająć wynagrodzenie dłużnika i czy są w tym zakresie jakieś ograniczenia?
Ile komornik może zabrać z wynagrodzenia?
Zajęcie wynagrodzenia za pracę jest uważane za skuteczne z chwilą doręczenia dłużnikowi wezwania. W wezwaniu dłużnik jest informowany o zajęciu i pouczany, że do wysokości egzekwowanej należności aż do momentu całkowitego pokrycia długu, nie wolno my pobierać wynagrodzenia za pracę. Ograniczenie tej zasady jest określone przez przepisy prawa pracy wskazujące na kwotę wolną od zajęcia, która w przypadku umowy o pracę wynosi 1850 zł brutto. Oznacza to, że w postępowaniu egzekucyjnym zajęciu nie będzie podlegało wynagrodzenie, którego wysokość nie sięga 1850 zł brutto, czyli 1335,69 zł netto.
Czy komornik może zabrać całą pensję z umowy zlecenie?
W postępowaniu komorniczym zajęciu może ulec również wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia, umowy o dzieło, a także mianowania czy powołania. W każdym przypadku została określona wysokość kwoty, do jakiej komornik może zająć wynagrodzenie:
- umowa o pracę - w przypadku zatrudnienia na pełnym etacie, komornik może dokonać zajęcia do 50% wynagrodzenia pracownika. Co ważne, zajęciu podlegają wszystkie składniki wynagrodzenia, takie jak podstawa, wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy, premia, nagrody jubileuszowe, odprawy pieniężne.
- umowa zlecenia lub umowa o dzieło - jeśli podstawą wynagrodzenia dłużnika jest umowa cywilnoprawna, komornik może zająć całość wynagrodzenia dłużnika. Jednak jeśli wynagrodzenie uzyskiwane na tej podstawie stanowi jedyne źródło dochodu dłużnika, wówczas komornik dokonuje zajęcia do wysokości 50% wynagrodzenia. Obowiązek powiadomienia o takich okolicznościach komornika spoczywa na dłużniku, który musi posiadać dokumenty na poparcie twierdzeń o swojej sytuacji materialnej.
Ze szczególnym ograniczeniem mamy do czynienia, gdy komornicze zajęcie wynagrodzenia dłużnika następuje z tytułu zaspokojenia świadczeń alimentacyjnych. Wówczas zajęcie dotyczy do 60% wynagrodzenia, bez względu na jego wysokość.
Jakich świadczeń nie może zabrać komornik?
Ustawodawca zdecydował, że nie wszystkie wynagrodzenia dłużnika i uzyskane przez niego dochody mogą stanowić przedmiot egzekucji komorniczej, wyodrębniając tzw. świadczenia wolne od egzekucji komorniczej:
- świadczenia alimentacyjne, rodzinne, pielęgnacyjne, porodowe, świadczenia dla sierot;
- świadczenia przyznawane przez Skarb Państwa na wsparcia, stypendia i inne cele;
- prawa niezbywalne, chyba, że niezbywalność została wyłączona w drodze umowy;
- świadczenia z pomocy społecznej;
- świadczenia wypłacane z ubezpieczeń osobowych lub odszkodowania wypłacane z ubezpieczeń majątkowych w wysokości 3/4, jednakże nie dotyczy to egzekucji mającej na celu zaspokojenie alimentów (komornik może więc zająć jedynie 25% kwot z tytułu odszkodowania);
- kwota za czas do najbliższego terminu wypłaty, w przypadku dłużników otrzymujących periodycznie stałą płacę;
- kwota niezbędna do utrzymania dłużnika i jego rodziny przez okres dwóch tygodni, w przypadku dłużnika nieotrzymującego regularnie wynagrodzenia.
Polecamy:
